kalbim

Kalbim bazen göğüs kafesimi yakıyor, anlatamıyorum.. Ağlasam olacak ama o kadar fazla ki herşey hangi birine karar veremiyorum. Susmayı öğreniyorum. Suskunluklarıma resimler çizmeyi öğreniyorum. O orda, şu şurda sonra hava kararıyor. Elektrik düğmesine basamayacak kadar iki boyutlu ve küçük hissediyorum kendimi. Oysa tenimin altındaki tüm damarları duyumsuyorum, bunu yalnızca ben biliyorum. Anlatmak istediğimde tuhaf bir gülümseme gelip oturuyor göz çukurlarıma. Yüzüm benden habersiz, anlatamıyorum. Anlamasınlar diye savaşıyorum gözlerimle...

Hayat Mutsuzluklar armağan ediyor zaman zaman.. Özel olmayan günlerde beliren yalnızlıklarımla kutluyorum garip sessizlikleri. Çiçekler dökülüyor saçlarımdan, kurutulmuş, kokusu alınmış çiçekler. Gülümseyecek gibi oluyorum hani sadece bana özelmiş gibi hissetmenin eşiğinde, biri haber bültenlerine ayarlıyor gökyüzünün rengini.. Kimse duymadan, koşup gidiyorum yağmurlu gözlerime..İçimin biçimsiz kıvrımlarında korkularımla yüzleşmeye çalışıyorum. Çok kalabalıklar, başedemiyorum...