Kendimi affetmeyi beceremiyorum sonra.. Kendimi kimsesiz bırakmaya doyamıyorum. Mazeretlerime inanmıyorum, yargılıyorum.. Sonra yine o tanıdık gözyaşları, içli şarkılar.. Bir de o elimden hiç düşürmediğim bir kaç oyuncak.. Bir çocuk sesi çıkıyor içimden ama aynada yüzüme bir kadın bakıyor. Gırtlağımda haykırıyor o öfkeli kalabalığım ve sonra bir otobüs camından izliyorum yüzümü, yollara savurup, unutmayı diliyorum. Nefesimde dualar..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder