Birbirlerinin farkında olmamayı seçmiş insanlardık sokaklarda. Adımlarımız her nefeste geride bırakmak istediklerimizden daha uzağa götürürken bizi geri döneceğimizi unuturduk, ışıltılı tezgahlara ilişirken gözlerimiz.
Defalarca gördüğümüz esnaf yüzleri birbirine bağlı bir bütünün mecburi belki de kimisi gönüllü birer parçalarıydı. Bir bardak demli çay, bir nefes yosun, ılık bir güneş ışığı, kalabalık insanlar arasında en az onlar kadar tanıdık kediler.. O balı renkli tüyleri her geldiğimde görürüm, turuncu masa örtülü çay bahçesinin, mor menekşeleri arasında.. Gözlerim denize koşarken bir topuklu ayakkabı sesinin peşinden sürüklenir zihnimin meraklı kıpırtıları ve tanıdık bir sohbet akıp gider dudaklarımızın arasından.. Akçay kordon hep aynı olsa d; iyot kokusunu her gidişimizde ilk kez koklar gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder